Kameralna koncepcja niemej obserwacji świata sprawdza się od początku do końca, bo to opowieść, która ma się rozegrać w ciszy i powiedzieć o tym, co definiuje ludzkość, w sposób uniwersalny. Suleiman wędruje po niepokojącym świecie, w którym dużo gotowości militarnej, sporo absurdu i brak widocznej tutaj u obserwatora...

Siła „Tam gdzieś musi być niebo” tkwi w decyzji Suleimana, by odkurzyć filmową konwencję opartą na wyrazistej osobowości z vis comica wpisanej w slapstickowość rzeczywistości. Tego rodzaju produkcje znamy przede wszystkim z okresu kina niemego. Jednak Suleimanowi bliżej do twórczości Jacquesa Tatiego i jego pana...

Nie da się tego oglądać!

jest metoda. Bardzo oryginalny, nietuzinkowy, wyjątkowy. Ogląda się ze zdziwieniem połączonym ze zdumieniem ale też i oczekiwaniem co jeszcze się wydarzy. Warto!

To troszkę taki palestyński dzień świra i tak jak nasz - rodzimy - bardzo głęboki. Nie wystarczy swobodnie oglądać tego filmu. Widz, tak jak sam bohater musi obserwować ten spektakl bardzo uważnie. Tylko w ten sposób dostrzeże jego głębie i przesłanie ukryte niemal w każdym kadrze. Polecam.

Na szczęście ironii nie trzeba szukać na mapach świata.

Suleiman, milczący obserwator świata który opiera się na absurdzie i obłędzie. Ten film jest świetny, czuję się jak taki Suleiman, patrzę na ten cyrk i nadziwić się nie mogę jakim cudem ludzie mogli stworzyć sobie taki absurdalny system, potem w niego uwierzyć i zaangażować się z pełnym przejęciem i powagą w ten cyrk.

W poszukiwaniu czegoś innego, może lepszego, ciągle znajdujemy to samo. Świat kieruje się podobnymi prawami, wszędzie ludzie mają swoje słabości, a różnice, które z daleka wydają nam się oczywiste, z bliska już takie nie są. Może w innej scenografii, ale istota czy to państw, czy to ludzkich zachowań pozostaje podobna....